Az çok okur,yazarız hepimiz.Kimimizi sayfalarca arar,bulamadığını; kimisi de bulduğunu okur civar civar. Onca okumuşuzdur,ancak beni bunca etkileyebilen nadir kitaplardan birisidir Hatırla Beni. Ve en ikileyip,okuduğum yerlerden bir kısmı, “Turan ve sevda adına” güzel bir değinim olmuş.Paylaşmak suretiyle,
“Ve böylesine mesut bir günün akşamında içime sığan sıra dağlar gibi bir aşkla kendime muktedir,imanımı tazelenmiş hissederken ben,tek başıma devletler yıkıp,yenilerini kuracak,yalnız ve yenilmez bir savaşçı gibiyim.Turan sevdasının gönlünde,bir ikinci sevdaya yer yokmuş! Laf! Vallahi lafıgüzaf…İnsan sevdikçe daha oluyor,güçlendikçe de sevgisine semayı atlas yapıp inci mercanlı kaftanlar dikiyor.İçi seviniyor,sevinirse insan baktığı ufukta karanlığı ve yılgınlığı değil,batmış bile olsa ertesi gün,güneşin yeniden doğacağını düşünüyor.
Şimdi içimdeki isyan duyguları başıboş bir yılkıdan eyerli,semerli asil kan bir hakan atına dönüştü.Tüyleri pırıl pırıl,duruşu vakur.Kamçı gerektirmeden bir mahmuzla dörtnala aheste de gidebilir.Uzun lafın kısası anladım ki,insan ancak sevince itaat edebiliyor.Serden geçercesine adanmışlık,bir hedefe gözleri kararak baş koyma,yazgısını iki dudağın arasından çıkacak tek bir söze bağlama büyük bir aşkla mümkün olabiliyor.Anladım!
tarafından güncellenmiştir.
tarafından güncellenmiştir.