Atsız’ın Türk genci tanımıyla günümüz kuşakları ne kadar örtüşüyor?

Suçlamaya gençlikten değil eğitimcilerden başlamak gerekir. Değerlendirmemizi Atsız’ın yukarıdaki alıntısında belirtilen “cehalet,riya, dalkavukluk” ölçütlerini değerlendirerek yapalım.

Cehalette etkin faktör eğitimcidir. Eğitimcisi olmayan veya yetersiz eğitimcisi olan kimse cahil bırakılabilir. Mağaradan çıkan adamı cahillikle suçlamak gereksizdir. Çünkü kendisine cehaletini aşması için eğitimci tarafından bir fırsat sunulmamıştır.

Toplumda cehaletin nedenleri arasında en önde gelen olgu gençlerin önceki kuşak tarafından bir eğitim, görgü, erdem mirasına varis bırakılmamasıdır. Eğitimimizde temel sorun birkaç kuşağın bozukluğudur. Bu bozuk halkalar, zinciri koparmıştır. Zincirin koptuğu aşama ise bence Atatürk’ten İsmet İnönü’ye geçiş dönemidir. Eğitim öncelikle devlet tarafından sağlanmalıdır. Eğitimde baskın unsur devlettir. Ancak bu eğitimin kaliteli olmasını temin etmek için devletin denetçi kurumlara ihtiyacı vardır. Bu denetçi kurumlarsa bürokrasinin dışında bulunan sivil toplum örgütleridir.

Türkiye’de sivil toplum örgütlerinin etkililiğine en önemli örnek Türk Ocaklarıdır. Türk Ocakları hem Meşrutiyet döneminde İttihat Terakki hükümetinin hem de Cumhuriyetin ilk yıllaarında CHP hükümetinin denetçisi konumundaydı. Türk Ocakları eğitim anlamında hem devlete yardımcı hem de denetçi işlevlere sahipti. Türkiye’nin en önemli aydın birikiminin, meşrutiyet ile cumhuriyetin ilk yılları arasındaki bu yirmi yıllık süreçte ortaya çıktığını görüyoruz. Türkiye bu yirmi yıllık süreçte en büyük eğitim başarısını göstermiştir. Maalesef CHP’nin 1931 yılında Türk Ocaklarının CHP’ye ilhakını dayatmasıyla bu denetçi kurum ortadan kalkmıştır. Bu da eğitime zarar vermiştir. O dönemin CHP’si Türkçü olduğu için bu eksiklik pek hissedilmemiştir ancak unutulmamalıdır ki demokrasinin zaaflarından biri de sürekliliğinin olmamasıdır.

Değişen hükümetlere göre eğitim zihniyeti de değişebilir. İnönü hükümeti ve sonraki Türkiye hükümetleri eğitimi ucuzlatmış, laçkalaştırmış, eğitimin kalitesini ve milliliğini düşürmüştür. Tabii burada bir demokrasi yergisi yapmıyorum. Türkçü geçinen aptallar gibi demokrasi düşmanlığı edebiyatı yapmak bize bir şey kazandırmaz. Demokrasinin zaafı sürekliliğin olmamasıysa avantajı da denetçi kurumlara sahip olmasıdır. Biz yönetim sistemimizde bu denetçi kuruluşların etkisini arttırmalıyız. En kaliteli eğitim, şuurlu demokrasi rejiminde olur. Atsız’ın da taraftarı olduğu şuurlu demokraside denetçi kurumlar önemli yer tutar. Bunu görmek isteyenler Atsız’ın Türkçüler Derneği tüzüğünü okuyabilir. Dernek de sonuçta devletten daha küçük olan bir kurumsal yapıdır. Atsız, bu kurumsal yapıda denetçi birimlere geniş yetkiler vermiş ve denetçiliğinin önemini vurgulamıştır.

Genel eğitim sorunundan çıkarak Türkçülerin eğitim sorununa gelelim. Türkçü gençlerin eğitimsizliği de vahim bir durumdur. Bunun nedenlerinden birisi de Türkçü örgütlerin başında bulunan veya yönetiminde yer alan kimselerin de eğitimsiz olmasıdır. Çoğunun gençlere aktaracak bir eğitim birikimi yoktur. Tanık olduğumuz Türkçülük 2000’li yıllar Türkçülüğü olduğu için ondan örnek verelim. 2000-2010 arası dönemde forumlar etkin olduğu ve örgütler fazla çoğalmadığı için Türkçülüğe yönelen gençler genellikle forumlara girerek işe başlıyordu. Forumlarda uzun yazı formatında bilgilendirici yazılar paylaşıldığı için, forumların formatı kısalık üzerine kurulan facebook/twitter/instagram’dan daha farklı olduğu için gençler bol bol okumaya ve öğrenmeye fırsat buluyordu. Şimdilerde ise etkin sosyal medya alanları olan yukarıda saydığım üç sitenin kısa ve sloganvari formatı gençlerin bilinçlenmesini engelliyor. Bununla beraber çoğalan Türkçü örgütler ve çoğunun başında ehliyetsiz kişilerin olması nedeniyle de gençlerin uzun uzun Atsız’ın kitaplarını okuyup kendini eğiterek Türkçülüğe girmesi gerekmiyor. Facebook’tan Atsız’ın birkaç parlak sözünü okuyup bundan etkilenen genç, en yakınındaki Türkçü örgütle irtibat kuruyor. Türkçü örgütlerde de eğitimden ziyade eylem fetişizmine ve goygoya önem verildiği için bu eğitim eksikliğini gideremiyor. Böylece de aptallık salgın bir hastalık gibi Türkçü çevrede yayılma alanı buluyor.

Riya ve dalkavukluk da ciddi sorunnlardır. Gençlerin izlediği filmler, diziler; okuduğu kitaplar ve sosyal çevresi onları bu riya ve dalkavukluğa itiyor. Üniversitede dün her tuttuğunu maklubeye çağıran fetullahçı öğrencilerin fetullah-tayyip geriliminden sonra ortadan kaybolması ve eski lideri fetullah’a en ağır hakaretleri etmesi bu genel riya ve dalkavukluğa bir örnektir.

Riya ve dalkavukluk maalesef Türkçü gençlerde de var. Halbuki en olmaması gereken yer Türkçülüktür. Riya ve dalkavukluğu teşvik eden de yine Türkçü örgütlerdir. Türkçü örgütlenmelerin kurumsal bir yapıya sahip olmaktan ziyade çete örgütlenmesi tarzında olması, örgüte bağlılığın program ve hedeflerden ziyade başkan ve adamlarına duyulan sevgiye göre olması dalkavukluğu tetikliyor. Türkçü örgütler arasındaki saçma sapan birlikte hareket etme anlaşmaları ve sonrasında çıkar kavgalarıyla ayrılmaları, birbirinin ardından bazen en ağır ithamları ve aşağılamaları yaparken bazen de kitleden veya o günkü basit stratejiden kaynaklanan yalancı dayanışmacı birlik gösterişi de Türkçü gençleri riyaya itmektedir.