En güzel, edebiyat şiiri diyebilirsek..

Nihâl vardı, atsızda olsa. Atsız bir kahraman vardı, dağlarda. Dağlar derken aslında, onun yılları kurt gibi geçerdi aslında. Kurt gibi yerdi, kurt gibi içerdi; kurt gibi su içerken, nazikti. Nazik bir beyfendi. Türkçülük uğurunda yıllarca, canla savaşmış malik. Şimdi gelip bana ülkücüyüm deme, ben ülkücü değilim, arapçıda olmam. Arap saçmalıklarını, bize öğreten aslında ülkücümüydü? Atsız, ne kadar atsız olsada Atanın yolundan giderdi aslında. Atsız, ülkücü değildi, o nurcuda değildi, nur gibi akar yüze sahip olsada. Türkçülüğümüz, çocukluktan beri damarımızda, soylu kanımızda. Gün daima, Türk için doğar, Türk ölmez, öldürür. Türkçülüğün, cesur başbuğları vardır; Adı, Türk olarak geçen unvanı, Soyu, sordaşı, Atatürk. Büyüksen, akıl baştamı, küçüksen akıl soydaştamı. Ey! Sokağında fener tuttuğum, Türkçülüğün uğuruna ışık tuttuğum güzel vatanım. Sokaklarının her yer artık, kıpkızıl boyanmış. Toğrağında gölge yok.